Bitwa pod Grunwaldem to jedna z największych i najważniejszych bitew w dziejach średniowiecznej Europy. Rozegrała się ona pomiędzy Zakonem Krzyżackim a siłami polskimi i litewskimi, działającymi w sojuszu. Już wtedy Zakon słynął ze swojej chwały i potęgi militarnej, dlatego rozgromienie ich wojska przyniosło Polakom i Władysławowi Jagiełło tak dużo powodów do dumy. W czym więc tkwił sekret potęgi tego Zakonu?
Strategia Państwa Zakonnego
Krzyżacy słynęli z niezwykle inteligentnego i gospodarnego zarządzania administracją w swoich grodach, przemyślaną strategią zajmowania nowych ziem, podzieleniem kraju na prowincje, a także wznoszeniem budowli z cegły. Kluczowa jednak w tamtych czasach była umiejętność walki na polu bitwy oraz przewaga militarna pod względem liczebnym i zbrojeniowym. Cechą charakterystyczną zakonników było bogactwo i wynajmowanie dużych ilości wojowników i rycerzy, pochodzących z niemal całej Europy Zachodniej. Mieszanka złożona z braci zakonnych, rycerzy pruskich i najemników reprezentowała najwyższy wówczas poziom uzbrojenia i sprawności bojowej.
Uzbrojenie braci zakonnych
Warto rozpocząć od obalenia mitu mówiącego, że cała armia Zakonu Krzyżackiego była dobrze wyekwipowana i posiadała zbroję ciężką. Tak było w przypadku braci, którzy stanowili tylko niewielką jej część. Zwykły piechur oprócz miecza posiadał lekką kuszę i niekiedy łuk. Ci, którzy poruszali się konno, atakowali 4-metrową, ciężką kopią. Rzadziej spotykane były w tym przypadku topory i buzdygany. Mimo że obydwie strony walczące posiadały armaty, nie zostały one użyte w walce. Charakterystyczna dla Krzyżaków była ochrona za pomocą kolczug lub płatów, ale przede wszystkim obecnością wozów taborowych. Stanowiły one azyl podczas wycofywania się, magazyn broni i amunicji, a nawet, wcześniej nigdzie indziej niespotykaną, siedzibę lekarza polnego. Ponadto, istnieją przesłanki, że podczas bitwy pod Grunwaldem stosowana była także broń palna. Świadczą o tym licznie znalezione relikty pod postacią ręcznie wykonanej amunicji do takiej broni.
Armia polsko-litewska
W celu uzyskania szerszego poglądu na broń, jakiej używali Krzyżacy podczas bitwy, warto porównać ją do tej, jaką posługiwali się wojownicy polsko-litewscy. Mimo że stan uzbrojenia armii Jagiełły dorównywał standardom zachodnioeuropejskim, to nadal był nieco gorszy od standardów zakonu. Dla przykładu, pośród czterech konnych tylko jeden był kopijnikiem. Przeważnie tanie kopaliny i otwarte szłomy służyły jako hełmy. Ponadto dominowały zbroje łuskowe, natomiast rzadziej występowały kolczugi. Różnice w uzbrojeniu pomiędzy obydwoma stronami zależały głównie od poziomu zamożności każdej z nich.
