Co jest głównym założeniem przywództwa sytuacyjnego P. Herseya i K.H. Blancharda?
Przywództwo sytuacyjne, opracowane przez Paula Herseya i Kennetha Blancharda, jest jednym z najważniejszych modeli zarządzania, które skupia się na dostosowaniu stylu przywództwa do potrzeb i umiejętności pracowników. Głównym założeniem tego podejścia jest to, że nie ma jednego idealnego stylu przywództwa, który pasuje do wszystkich sytuacji. Zamiast tego, skuteczny lider powinien dostosować swoje zachowanie do konkretnych okoliczności i potrzeb zespołu.
1. Model rozwoju pracownika
Jednym z kluczowych elementów przywództwa sytuacyjnego jest model rozwoju pracownika, który opisuje cztery poziomy umiejętności i zaangażowania pracowników:
- Poziom 1: Brak umiejętności, brak zaangażowania – Pracownicy na tym poziomie potrzebują szczegółowych instrukcji i stałego nadzoru. Lider powinien być bardziej dyrektywny i kontrolować ich działania.
- Poziom 2: Ograniczone umiejętności, niskie zaangażowanie – Pracownicy na tym poziomie potrzebują wsparcia i dodatkowych umiejętności. Lider powinien być bardziej instruktażowy i motywować ich do rozwoju.
- Poziom 3: Średnie umiejętności, zmienne zaangażowanie – Pracownicy na tym poziomie są już bardziej kompetentni, ale nadal potrzebują wsparcia. Lider powinien być bardziej wspierający i angażujący ich w podejmowanie decyzji.
- Poziom 4: Wysokie umiejętności, wysokie zaangażowanie – Pracownicy na tym poziomie są samodzielni i kompetentni. Lider powinien być bardziej delegujący i zaufać im w podejmowaniu decyzji.
2. Dopasowanie stylu przywództwa
Przywództwo sytuacyjne zakłada, że lider powinien dostosować swój styl przywództwa do poziomu umiejętności i zaangażowania pracowników. Istnieją cztery główne style przywództwa, które można zastosować w zależności od sytuacji:
- Styl dyrektywny – Lider określa cele i wytyczne, kontroluje działania pracowników. Ten styl jest odpowiedni dla pracowników na poziomie 1, którzy potrzebują szczegółowych instrukcji.
- Styl instruktażowy – Lider udziela wsparcia i dodatkowych umiejętności pracownikom na poziomie 2. Pomaga im rozwijać się i motywuje do osiągania lepszych wyników.
- Styl wspierający – Lider angażuje pracowników na poziomie 3, słucha ich opinii i wspiera ich w podejmowaniu decyzji. Pomaga im rozwijać swoje umiejętności.
- Styl delegujący – Lider daje pracownikom na poziomie 4 dużą swobodę działania i zaufanie. Pozwala im samodzielnie podejmować decyzje i realizować cele.
3. Analiza sytuacji
Przywództwo sytuacyjne wymaga od lidera umiejętności analizy sytuacji i dostosowania swojego stylu przywództwa do konkretnych okoliczności. W tym celu można zastosować cztery czynniki analizy sytuacji:
- Umiejętności pracownika – Ocena umiejętności i doświadczenia pracownika w danej dziedzinie. Im wyższy poziom umiejętności, tym bardziej odpowiedni jest styl delegujący.
- Zaangażowanie pracownika – Ocena zaangażowania i motywacji pracownika. Im wyższe zaangażowanie, tym bardziej odpowiedni jest styl wspierający.
- Relacja lider-pracownik – Ocena relacji między liderem a pracownikiem. Im lepsza relacja, tym bardziej odpowiedni jest styl wspierający.
- Struktura zadania – Ocena stopnia jasności i złożoności zadania. Im bardziej skomplikowane zadanie, tym bardziej odpowiedni jest styl dyrektywny.
Podsumowanie
Przywództwo sytuacyjne P. Herseya i K.H. Blancharda jest modelem zarządzania, który zakłada dostosowanie stylu przywództwa do potrzeb i umiejętności pracowników. Głównym założeniem tego podejścia jest to, że nie ma jednego idealnego stylu przywództwa, który pasuje do wszystkich sytuacji. Lider powinien dostosować swoje zachowanie do konkretnych okoliczności i potrzeb zespołu, uwzględniając czynniki takie jak umiejętności pracownika, zaangażowanie, relacja lider-pracownik i struktura zadania.
Przywództwo sytuacyjne jest skutec
Głównym założeniem przywództwa sytuacyjnego według Herseya i Blancharda jest dostosowanie stylu przywództwa do poziomu dojrzałości podwładnych.
Link tagu HTML: https://tuts.pl/
